قهوه خانه - قسمت ششم

نمی دانم تا حالا مردانگی شدید را حس کرده ای یا نه ، در مردانگی شدید ، زن از مرد بوجود می آید . زنانگی را تنها مردانگی می تواند بوجود بیاورد

.

فضاهای مردانه ، جاهایی هستند که در آن جا ها مردان و زنان حضور دارند و به قدرت می رسند . کسانی در این فضا ها نفس می کشند که یا مرد اند و یا زن . تو باید تکلیف ات مشخص باشد و بدانی که مرد هستی یا زن . یکی از محل های تولید زنان ، قهوه خانه است . کسی که در فضاهای مردانگی شدید بزرگ می شود ، باید تکلیف اش را مشخص کند . و وقتی تکلیف اش مشخص شد به راحتی می تواند جذب سیستم بشود و در آن زندگی کند

.

پدرام زن شده بود و زندگی خوبی داشت . کبه های قدرتمندی حمایت اش می کردند و زن تر اش می کردند . تا روزی که سر و کله ی عباس پیدا شد . از اولین روزی که عباس را دیدم فهمیدم چیزی در او با سایر کبه ها متفاوت است . جور ِ خاصی نگاه می کرد . چند باری با هم رفتند . پدرام و عباس . پدرام کبه هایش را هیچ وقت با جمع سه نفره مان نزدیک نمی کرد . انگار در قهوه خانه در دو دنیای متفاوت زندگی می کرد . هم کبه ها مرز های دنیا های پدرام را رعایت می کردند و هم من و دوستم این کار را می کردیم

.

یک روز عصر که در قهوه خانه نشسته بودیم ، عباس وارد قهوه خانه شد . همه جا پُر بود و قهوه خانه شلوغ بود . در یک لحظه ی خاص ، باز یکی از آن حرکت های ناشناخته انجام دادم . از همان کار هایی که انجام اش می دهی ، با کمال خونسردی ، و بعد ها ، ساعت ها می نشینی و فکر می کنی که من چطور توانستم چنین کاری بکنم ، یا اصلا چطور شد که خواستم این کار ار بکنم و به هیچ نتیجه ای نمی رسی

.

کنار خودم برای عباس جا باز کردم و با اشاره فهماندم که اگر بخواهد می تواند کنار من بنشیند . دوستم این طرف نشسته بود و پدرام رو برو . عباس کنارم نشست . یا الله گفتیم و نشست

.

می دانی که ، در قهوه خانه ها کسی که می آید و کنار تو می نشیند ، باید منتظر باشی و در همان لحظه ای که کونش با نیمکت برخورد کرد ، با صدای مردانه و حالتی لوطی منشانه بگویی یا الله ... . این طوری به طرف می فهمانی که لوطی هستی و اهل قهوه خانه هستی و در ضمن ، او را هم بعنوان لوطی به رسمیت می شناسی . یعنی برای لحظات اول و دیدار اول می خواهی حسن همجواری ات را نشان بدهی و به طرف بفهمانی که می تواند رابطه ی قهوه خانه ای اش را با تو شروع کند

.

روابط قهوه خانه ای پیچیده اند . بیشتر ِ این روابط ، ورای هم صحبتی ها و در کل ، ورای حرف و حدیث ، جریان دارند . نوع ِ برخورد ِ تو با ممد خشونت ، نوع عکس العمل ممد و جوری که تو تربیت اش می دهی که چایی را جلوی تو روی ِ میز بکوبد ، همه و همه نشان از شخصیت قهوه خانه ای ِ تو دارند و باید زحمت کشیده باشی تا ممد خشونت ، حین ِ کوبیدن ِ چای ، روی ِ میز ، به چشمانت نگاه کند . این مهم است که وقتی سومین و چهارمین چای را می خواهی ، با چه لحنی بخواهی و در جواب ، ممد کدام متلک را بار ات کند . در قهوه خانه ، دو تا چای اول را ممد خودش می آورد و نیاز به گفتن نیست . ولی بعد از آن اگر چای خواسته باشی باید جوری به ممد بفهمانی و این یکی از سخت ترین مراحل ِ قهوه خانه نشینی است . من ساعت ها در قهوه خانه ی خورشید می نشینم و ممد خشونت ، سومین و چهارمین و ششمین چای را خودش ، با یک تلاقی کوتاه ِ نگاه ، جلوی من روی میز می کوبد و بعد باز خیلی کوتاه و عبوس نگاه مان با هم تلاقی می کند

.

نشست کنار ِ من . از من کوچک تر بود ولی کبه ها اگر معتاد نشده باشند در کل بدن ِ ورزیده و محکمی دارند . معتاد نبود ، بدن اش خوش فرم و زیبا بود . استرس داشت . پدرام هم که روبروی ما نشسته بود . و خوب ، می دانی که فضا سنگین بود . پدرام می توانست به خیلی چیز ها فکر کند . به این که من آدم ِ خوبی هستم و چون دیدم جایی برای بنده ی خدا نیست ، برایش جا باز کردم . به این که من پا روی خط قرمز های پدرام گذاشته ام و کبه اش را روبروی او و در جمع ممنوعی نشانده ام . به این که من اصلا نمی دانم که بین پدرام و عباس اتفاقاتی افتاده است و چه قدر گیج و بی حواس هستم

.

همه ی این ها را بررسی می کردم و در همان حال ، حالت های پدرام را هم بررسی می کردم و آرام ، نوع نگاه های او را به عباس و من و دوستم می سنجیدم و مُقطع ولی عمیق ، در فرصت هایی که دست می داد ، سعی می کردم عمق ِ نگاه اش را بکاوم تا بفهمم حرکت ِ بعدی اش چه خواهد بود و می خواستم قبل از این که او کاری بکند ، حرکت ِ بعدی ام را آماده کرده باشم

.

در همین حین ، مواظب ِ نگاه های ِ دوستم هم بودم . بالاخره عباس زیبا بود و می توانست مورد ِ توجه دوستم هم باشد . با همه ی این تدابیر و با همه ی زرنگی ای که به خرج دادم ، پدرام برنده شد . من شکست خوردم . خیلی صریح رو به من کرد " دوسِش داری ؟ " دوستم بلند خندید . عباس برگشت و به من نگاه کرد و بعد به پدرام و بعد سر اش را پایین انداخت و بعد سر اش را بالا آورد و آرام دست ِ راست اش را گذاشت روی زانوی ِ راست اش و دست ِ چپ اش را از آرِنج تکیه داد به میز و تسبیح اش را آرام شروع کرد به چرخانیدن ." پُرسیدم دوسِش داری ؟ " من باختم . " آره ، تو چی ؟ " با یک لبخند ِ معمولی . " از خودِش بپَرس " . " دوسِت داره ؟ " " آقا پدرام سرور ِ ماست ، ما چاکِرِ خودش و دوستای ِ گلش هستیم " خیلی دستپاچه و سریع ، برگشت و به چشم های پدرام خیره شد

.

پدرام لبخندِ زوری ای زد و خواست که خودش را جمع کند . فضا سنگین بود و باید سریع حرکت ِ بعدی را می کرد . با یک کلمه ، تمام ِ لذت ِ بُرد ِ اولیه از بین رفته بود . " دوستای ِ گُلِش " من فکر می کردم و این کلمه را تکرار می کردم توی ِ ذهنم و دنبال ِ معنی اصلی اش می گشتم . مطمئن بودم که دوستم هم دقیقا حال ِ مرا داشت و به همان چیز هایی فکر می کرد که من فکر می کردم . پدرام هم تهدید شده بود . چیزی که او انتظار اش را داشت ، یک بله ی محکم و سرد بود . همه ی این ها درست بود و با هم جور در می آمد

.

عباس اما مهم ترین قسمت ِ معما بود که درگیرم کرده بود . من و دوستم خوشگل نبودیم مثل ِ پدرام و هیچ نشانه ای از این که می توانیم کونی باشیم ، در ما دیده نمی شد . پس اگر عباس کبه بود و پدرام کونی بود و عباس کونی می خواست ، کجای ِ دوستای ِ گُل ِ پدرام به کار ِ عباس می آمد . چیز دیگری که کمی ذهن ام را قلقلک می داد ، عدم ِ تمرکز ِ پدرام ، بعد از شنیدن ِ این کلمه بود . پدرام خونسردی اش را به طرز ِ واضحی از دست داده بود ومی شد از نوع ِ کام گرفتن اش از سیگار این را فهمید . چرا ؟ .... پدرام کبه های زیادی داشت ، پس ، از دست دادن ِ عباس نباید زیاد برایش مهم بوده باشد . پدرام هم می دانست که من و دوستم خوشگل نیستیم و نمی توانیم تهدیدی برای دلبری های او باشیم ، یعنی اگر عباس حماقت می کرد و چاکر ِ دوستای ِ گُل ِ پدرام می شد ، بقیه ی کبه ها این حماقت را نمی کردند

.

عباس برگشت و بازی را تمام کرد " منم مث شما ها گی ام ، تازه با آقا پدرام آشنا شدم و قراره با هم زندگی کنیم . دیشب با خودم فک کردم بهتره با دوستای آقا پدرام آشنا شم . بالاخره عیالواری ، رفت و آمدم داره دیگه ، از در که اومدم تو ، خدا خدا می کردم که بتونم پیش تون بشینم ، اگه ما رو قابل میدونین با مام دوست باشین ، کم نمیذاریم واسه دوستامون " . من هرچه فکر می کردم ، هیچ ارتباط منطقی ای بین ِ یک کبه و کلمه ی " گی " و یک قهوه خانه پر از مرد های مرد ، نمی دیدم . گیج شده بودم . انگاری رفته باشی پیش ِ اکبر کله پز ، و مشغول ِ تیلیت کردن باشی و یه دفه اکبر آقا که دیروز ازت می پرسید " این کامپیوتر های کتابی چن قیمتن ؟ " بیاد و به ت بگه " از گوگل ریدر استفاده کن ، حال میده " گیج شده بودم